گمشده‏اى غریب‏

سر بر شانه انتظار، نگاه خسته‏مان را به
دنبالت روانه مى‏کنیم. آقاى ما، تا کى نگاه خسته‏مان به جستجویت به هر سو
پر بکشد و باز ناامید با اشک هجرانت، وضو بگیرد؟
باز عصر جمعه مى‏رسد،
دیده‏ها انتظار را لمس مى‏کنند. هر روز جمعه که مى‏شود، غم غریبى دل‏ها را
از آن خود مى‏کند، گویى هر کس در پى گمشده‏اى است. در هر نگاه مى‏توان،
امیدى غریب را خواند. جمعه که مى‏شود، آسمان در سکوتى محض به انتظار
مى‏نشیند و ابرها بر زانوى غم چشم به راهت مى‏دوزند.
مولاى ما، خیلى‏ها نمى‏دانند، عصر جمعه که مى‏شود، چرا دلشان مى‏گیرد. خیلى‏ها نمى‏دانند، عصر جمعه دلشان بهانه چه کسى را مى‏گیرد.
مهدى‏جان، هر روز جمعه، دل‏ها ناخودآگاه به سویت پر مى‏کشد. ما نیز چون
یتیم‏ها منتظر دست نوازشگرت مى‏مانیم که با سر پنجه محبت خود، گرد یتیمى
را از سرمان بزدایى، هر عصر جمعه نگاهها به طرف آسمان گره مى‏خورد و همه
گوش دل مى‏سپارند تا شاید نداى «اناالمهدى» تو را به جان بپذیرند، ولى
افسوس نگاه‏هایمان هیچ مأوایى نمى‏یابند. این جمعه هم نگاه‏مان به اطراف
چرخید تا شاید تو را بیابد ولى باز هم دیده ترمان تو را نیافت . اگر چه تو
را نمى‏بینیم ولى وجود مبارکت را همه جا احساس مى‏کنیم.
دیگر انتظار صبرمان را تمام کرده است. کاش بیایى و باز هم پرچم عشق را بر
دیوار شهرمان به اهتزاز درآورى و دل‏هامان را لبریز از شور و نشاط کنى.

نجواى انتظار

خدایا!
تویى که آب را براى جسم بشر آفریده‏اى و عطاى روزى جسم و جانش را از وظایف خود برشمرده‏اى، روح تشنه بشر را با زلال ظهور سیراب کن!
خدایا!
«فراق»، سنگین‏ترین بار و «انتظار»، سخت‏ترین کار عالم است. کار عالم را سامان ببخش.
خدایا!
ما مدام ظهور او را از او طلب مى‏کنیم، غافل که همه چیز در دست مشیت توست. دست ما و دامن مشیتت!
خدایا!
شنیده‏ایم که محبوب‏مان براى ظهور از ما منتظرتر است. وجود نازنین او را از این چشم‏انتظارى برهان!
خدایا!
محبوب ما در آستانه ظهور ایستاده است و چشمان منتظرش نگران نگاه اشارت توست، قلب محبوب و محبوب قلب‏ها را به نگاه اشارتت مهمان کن!
خدایا!
اگر ما به قدر قد عمر کوتاهمان غصه ظهور خورده‏ایم و انتظار فرج کشیده‏ایم، محبوب‏مان قرن‏هاست که غصه مى‏خورد و انتظار مى‏کشد.
خدایا!
گیسوى جهان، پریشان است و خاطر عالم آشفته و دست و پاى جهانیان بسته در
زنجیر گیسوى جهان و همگان دربه‏در به دنبال سامان جهان، سکون و سامان را
به انسان هدیه کن!

 

رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم فرمود:

تا زمانی که فرزندان آدم ، بر نمازهای پنجگانه مواظبت دارند ، شیطان پیوسته از

 آنان دور می شود پس آنگاه که انسان نماز را تباه گرداند ، جرأت و جسارت

شیطان بر انسان زیاد می گردد و آنان را به گناهان بزرگ می اندازد.

 بحارالانوار،ج91،ص243

باز هم غدیر؛

هر جا برویم باز هم غدیر؛

اگر دوستی است..  اگر بحث
و گفتگوست.. اگر دین است..
و اگر عقل است.. همه از حضور غدیر است.
فراموش نکنیم: غدیر فقط یک تاریخ نیست و تنها به یک برکه در بیابان
حجاز پایان نمی‏پذیرد.
غدیر فراخنای رسالت و شروع
امامت است.
غدیر حلقه‏ی وصل زنجیره‏ی نبوت
و امامت است...

امروز عطش ظهور بر لب‏هاى همه ما، جهان را کویرى کرده است. این ثانیه‏هاى آخر چه
سخت مى‏گذرد و این لحظه‏هاى آخر انتظار چه کُند عبور مى‏کند، و چه شیرین است این
لحظه‏ها، و عشق یعنى همین؛ یعنى استشمام عطر خوش گلى که در همین نزدیکى است و شنیدن
فریادى که حق را مى‏خواند.
مى‏دانم لحظه آمدنت نزدیک است و من هیچ ندارم که به
تو هدیه کنم. تنها سرگشته توام و نمى‏دانم سرگشتگى‏ام عشق است یا نه؟ اما هر چه هست
مرا به دنبال تو مى‏کشاند. از ابر مهربانى توست که سرسبز مانده‏ام و با خود هزاران
بار گفته‏ام که باران نگاهت چه مى‏کند با این کویر دلم! این بیمار را تو باید درمان
کنى. با یک نگاه بیا و بیا نظرى کن. مى‏خواهم خاک راه تو باشم. بیا و مپرس این خاک،
زیر پاى پادشاه جهان چه مى‏کند؟ تو خواهى آمد و هر چه هست از وجود تو سرسبز خواهد
شد.
تو خواهى آمد. اى همیشه غایب! اى همیشه حاضر! آن روز ما در کجا خواهیم بود؟
دلمرده و پریشان در گوشه خانه، یا شادمان از دیدار تو در دروازه شهر،
نمى‏دانیم.
نکند تو بیایى و ما فرسنگ‏ها با تو فاصله داشته باشیم. نکند تو بیایى
و این چشم‏هاى گریان قامت بلند تو را نبینند

یادگار کربلا
خاک بقیعت دل جلا، ای یادگار کربلا
قدرش فزون تر از طلا، ای یادگار کربلا
شمعی شدی در زندگی، روشن نمودی سوختی
غم ها کشیدی از بلا، ای یادگار کربلا
ای آنکه در کرب و بلا، گفتی به عمه رازها
کن راز زینب برملا، ای یادگار کربلا
ای همصدای کودکان، همبازی بنت الحسین
کی می زنی دل را صلا، ای یادگار کربلا
ای آشنا با تشنگی، ای هم صدای العطش
دل بردی از اهل ولا، ای یادگار کربلا
ای آنکه بین حجره ات، در لحظه های آخرین
ذکرت حسین و کربلا، ای یادگار کربلا
فطرس به شام ماتمت، آخر چه گوید از غمت
چشمش به گریه مبتلا، ای یادگار کربلا

 یاد
یاد دارم که کربلا بودم
از غریبی چه ناله ها کردم
جسم جدم میان مقتل بود
با رقیه چه گریه ها کردم
******
یاد دارم که باب بیمارم
خون دل از عدوی کین می خورد
خواست جد من کند یاری
لیک ناگهان زمین می خورد
******
یاد دارم که بزم شرم یزید
خیزران آتشی بر این دل زد
من خودم با دو چشم خود دیدم
عمه سر را به چوب محمل زد
******
یاد دارم که در خرابه ی شام
بر دلم کوه عقده ها مانده
آمدم من مدینه اما وای
عمه‌ی من رقیه جا مانده

قال امیر المومنین علی بن
ابیطالب «علیه السلام»

مَن کثَر کلامه کثر خطائه و مَن کثَر خطائه قلّ حیائه و مَن قلّ
حیائه قلّ ورعه و من قلّ ورعه مات قلبه و من مات قلبه دخل فی النار

 

کسی که زیاد حرف می‌زند زیاد خطا می­کند
وکسی که زیاد خطا می­کند حیاء او کم می‌شود و کسی که حیاء او کم شد تقوای او کم می‌شود و کسی که تقوای او کم شد قلب او
می‌میرد

و کسی که قلب او مرد وارد جهنم می‌شود.

 

بحار / 71 /
286

مهدی جان

کى مى‏شود بیایى و فاصله بین ما و خودت را کم کنى. نبودن و غیبت تو هزاران
داستان نگفته، هزاران غنچه نشکفته و یک مصر یوسف متولد نشده در خود دارد. آیا به
نظر شما این تقصیر ماست یا چشمان ما که طاقت دیدن نور حق تو را ندارند؟ تو بدون
اینکه حرفى بزنیم صداى دلتنگى‏هایمان را مى‏شنوى. آیا باز هم تقصیر گوش‏هاى ماست که
صداى تو را نمى‏شنود یا باز هم مقصر زبان ماست که هر چه با تو درد دل کند باز
مى‏گوید کم است. این انتظار شبیه جوانه گندمى است که در دل خاک به مرور زمان رشد
مى‏کند و مى‏بالد؛ این عشق به تو است که در دل ما رشد مى‏کند. دل‏مان مى‏خواهد
قلب‏مان فرش زیر پایتان شود و خودمان شاپرکى شویم که آمدن‏تان را به تمام مردم و
شیعیان خبر دهیم. دل‏مان مى‏خواهد سر جاده انتظار به انتظار ظهور بنشینیم تا بیایى
مولا؛ با سبدهایى که از گل نرگس پر است و هر شاخه‏اى هدیه‏اى به یکى از منتظران
راهت است.
امام ما، سرور ما، بیا تا دل‏مان به انتها نرسد و روح‏مان نمیرد.

انتظار
(به مهدى موعود)

ظهور کن‏
در تیره‏ترین روزها
در اینجا که هفت روز هفته را
گم مى‏کنم
میان دست‏هایم‏
در روزهایى که پر است‏
از تلاطم و درد
اینجا گویا همیشه
جمعه است‏
و من انتظار مى‏کشم‏
انتظار

نقاب پوشیده‏

من در پناه شب‏
به پنجره بى‏تصویرى‏
مى‏اندیشم‏
پنجره‏اى‏
که پر از
خواهش باران‏
شده است‏
آه باران‏
مى‏تواند نوازشگر
شیشه تنهایى‏ام
باشد
به آسمان خیره مى‏شوم‏
نقاب ابر
بر چهره دارد
اما
نگاه
پنجره‏
هنوز تنهاست‏

سنگ صبور

لحظه‏اى با من باش‏
اى کلامت همه نور
اى نگاهت همه شادى و سرور
لحظه‏اى
با من باش‏
لحظه‏اى که همه چلچله‏ها مى‏خوانند
لحظه‏اى با من باش‏
با من
اى ماه قشنگ‏
با من اى سنگ صبور
با من اى همدل تنهایى دل‏

آفتاب‏

آبشار روان چشمانم‏
در هاله‏اى از نور
از وادى چهره‏
مى‏گذرد
و شعر
همیشه بودن‏
بر لبم‏
شکوفه مى‏کند
چقدر
مى‏ترسم از روزى
که‏
آفتاب‏
بر پوست معطر نگاهم‏
نتابد

دنیا به‌ پایان‌ نمى‌رسد تا اینکه‌ مردى‌ از خاندانم‌ که‌ همنام‌ من‌ است‌ بر اعراب‌
    ( و بر کل‌ جهان‌ ) حکومت‌ خواهد کرد .

سلام دوستان عزیز:

کسى که با دوستى آل محمّد(صلى الله علیه وآله وسلم) بمیرد، شهید مرده است.     آگاه باشید کسى که با دوستى آل محمّد(صلى الله علیه وآله وسلم) بمیرد، آمرزیده مرده است.آگاه باشید کسى که با دوستى آل محمّد(صلى الله علیه وآله وسلم) بمیرد، توبه کار مرده است.آگاه باشید کسى که با دوستى آل محمّد(صلى الله علیه وآله وسلم) بمیرد، باایمان کامل مرده است.آگاه باشید کسى که با دشمنى آل محمّد(صلى الله علیه وآله وسلم) بمیرد، در حالى به صحراى قیامت مىآید که بر پیشانىاش نوشته شده: ناامید از رحمت خدا.آگاه باشید کسى که با دشمنى آل محمّد(صلى الله علیه وآله وسلم) بمیرد، بوى بهشت به وى نمىرسد