واژه ی انتظار سترگترین مقام را در معارف اهل بیت ـ
علیهم السلام ـ به خود اختصاص داده است. در میان هزاران هزار گوهر تابناک
که از خاندان رسالت رسیده است به کمتر واژه ای بر می خوریم که چون انتظار
از آن به زیبایی یاد شده باشد. از میان آن باغستان معارف به دو ریحان
بسنده می کنیم:
امام باقر ـ علیه السلام ـ فرمودند: روزگاری خواهد آمد
که امام از مردم پنهان می شود. خوشا به حال آنان که در آن زمان بر امر
(ولایت) ما ثابت قدم باشند.
زیرا کمترین ثوابی که آنان را خواهد رسید، آنکه
خداوند به ایشان می گوید: ای غلامان و کنیزان من! بر سرّ من ایمان آوردید
و غیب مرا گواهی کردید; بشارت باد شما را به جزای نیکوی من.
همانا شما غلامان و کنیزان حقیقی من هستید. از شما می
پذیرم (رفتار نیک را) و بر شما می بخشایم (عملهای زشت را) و بخاطر شما در
می گذرم و سیراب می سازم بندگانم را با آب باران; و بلاها را از آنان رفع
می کنم. اگر شما نباشید عذابم بر آنان نازل خواهد شد.
جابر گوید: گفتم: ای فرزند رسول خدا! چه چیزی بهترین کار برای مؤمن در این زمان است؟ فرمود: نگاهداری زبان و خانه نشینی.
هم چنین از ابی بصیر از امام صادق ـ علیه السلام ـ
درباره آیه شریفه (یوم یأتی بعض آیات ربّک . . .) سؤال شد، فرمود: آن
هنگام قیام قائم و منتظر ماست . . . سپس فرمود: ای ابو بصیر! خوش بر احوال
شیعیان قائم ما که در زمان غیبت انتظار ظهورش می کشند و در گاه ظهور فرمان
بردار اویند آنان اولیاء خدایند که هیچ ترس و واهمه ای بر آنان نیست و
هرگز غمگین نخواهند شد.
نقل شده است که به برخی از یاران خود فرمودند: هر یک از شما منتظر این امر
از دنیا روید چون کسی هستید که در خیمه قائم همراه اوست
