مولایم! هر وقت شروع مى‏کنم از تو نوشتن، قلم
به رقص مى‏آید، کاغذ مست و حیران مى‏شود، حباب‏هاى چشمم شفاف و جارى
مى‏شوند، نمى‏دانم چه سرّى در نام مقدست وجود دارد که هر وقت نامت را صدا
مى‏کنم دلم آرام مى‏گیرد.
هر وقت نامت را بر روى کاغذ حک مى‏کنم و از
تو مى‏نویسم وجودم و قلمم و کاغذم همه و همه به وجد مى‏آییم، اما بعد از
چند لحظه‏اى مى‏بینم قلم مى‏لرزد و مى‏ایستد و اشک مى‏ریزد که باز هم
انتظار، و بوى گریه در وجود همه ما مى‏پیچد و باز همان سکوت همیشگى.
مولایم! رخ نما که دلتنگ روى دلارا و روشنى افزایت هستیم تا که بیایى و همه جا را روشن کنى.
اى باران رحمت الهى! پرده از چهره بردار و بیا که زمین خشکیده نیازمند باران لطف الهى توست.
اى اقیانوس سخاوت! پا در رکاب کن و سفره‏هاى فقر آرامش را، پر از مهر و صلح و دوستى کن و آنها را در دریاى عشق خود شناور کن.
اى مه‏روى فاطمه! اى نگین انگشترى زهراى اطهر! قدمى به سوى ما بنه و جهان
را به زیر قدوم مقدس خود آرامش ببخش و آن را در آغوش خود مأوا ده.
مهدیا! هنوز به انتظارت هستیم تا که آن روز فرا رسد و جمال بى‏مثالت را ببینم.
خوشا به حال خیابان‏هایى که عطر عدالت تو را حس مى‏کنند و لبریز از وجود
مقدس تو مى‏شوند، به همه آنها غبطه مى‏خوریم که سعادت دیدن روى دلاراى تو
را خواهند داشت و چشم‏هایشان بى‏واسطه به تماشاى تو خواهد ایستاد.