آسمان آینه ای شده است تا تصویر فرشته
فرود آمده در خانه محمد صلی الله علیه و آله را
در آغوش گیرد؛ تصویر دختری که فرشتگان، گرداگردش حلقه زدند تا مبارک
ترین روز از روزهای آفرینش را به جشن بنشینند

دروازه های آسمان، گشوده می شود و بارانی شگفت، زمین
را فرا می گیرد. مدینه، لبریز عطر
یاس، با چشمانی گشاده تر از هر روز، بیستمین روز جمادی الثانی را دیدار می کند.  چشمان
خدیجه علیهاالسلام ، خیس لبخند می شود و محمد صلی الله علیه و آله ، شادمان و بی
قرار، کودک را در آغوش می کشد.

 فاطمه علیهاالسلام متولد می شود؛ دختری که مادرِ پدر
است و خیر کثیر. خورشیدی که یازده
ستاره دنباله دار را در آسمان امامت، مادری کرد.

مشرکان، پیامبر را ابتر خواندند و خداوند، فاطمه را
کوثر نامید؛ اِنّا اعطیناک الکوثر فَصَلِّ لِرَبِّکَ واْنْحَرْ * اِنَّ
شانِئَکَ هُوَ الْأَبْتَر.

فاطمه متولد می شود؛ کسی که سپیده دمان، دیدگان
روشنش را سجده می کنند و کوه ها قامتِ قیامت را به احترام برمی خیزند.

زنی شگفت که عفتش سرلوحه همیشه زنان
تاریخ است. درختی تناور که ریشه در آسمان داشت و
پرنده های نور، بر شاخه های سبزش آواز خواندند. فاطمه می آید

به نام فاطمه علیهاالسلام
، بالانشینِ تاریخ عفاف؛