به نام آنکه همه دوستش دارند
سلام. سلامى به وسعت انتظار چندین و چند ساله!
سلام بر تو که هیچ گاه صدایت را نشنیده‏ام و هیچ گاه صورتت را زیارت
نکرده‏ام. تنها یادگارى تو که مرا تسکین مى‏دهد، گنبد فیروزه‏اى‏رنگ
جمکرانت است که همیشه برایم زیبا بود و غریب. همیشه با دیدن آن گنبد
فیروزه‏اى به یادِ تمام لحظات آبى، مى‏افتم که مى‏توانستم در کنار تو
باشم. من که تو را نمى‏شناسم؛ فقط مى‏دانم کسى هستى که مى‏توان با تو به
راحتى حرف زد و درد دل کرد. نمى‏دانم اکنون که من دلم فقط براى خودم و
تنهایى خودم مى‏سوزد آیا شما به فکر من هستید؟ آیا اصلاً مرا مى‏شناسید؟
مى‏دانم. حق هم دارید که از من دلگیر باشید و من با این وجود چگونه
مى‏توانم انتظار داشته باشم زمانى که من شما را نمى‏شناسم و شما را یاد
نمى‏کنم، شما مرا به یاد داشته باشید. اما مى‏دانم و مطمئن هستم که حتماً
مرا مى‏بینید. شما مهربان هستید. شما بزرگ هستید. شما دریا هستید و دل‏تان
آسمانى. امروز هم دلم برایتان تنگ شده به همین خاطر است که دست به قلم
مى‏برم و براى شما مى‏نویسم و آن را تکه تکه مى‏کنم، شاید یک تکه از آن،
فقط یک تکه، به شما برسد و همین هم براى من کافى است.