به نام آنکه همه دوستش دارند
سلام. سلامى به وسعت انتظار چندین و چند ساله!
سلام بر تو که هیچ گاه صدایت را نشنیده‏ام و هیچ گاه صورتت را زیارت
نکرده‏ام. تنها یادگارى تو که مرا تسکین مى‏دهد، گنبد فیروزه‏اى‏رنگ
جمکرانت است که همیشه برایم زیبا بود و غریب. همیشه با دیدن آن گنبد
فیروزه‏اى به یادِ تمام لحظات آبى، مى‏افتم که مى‏توانستم در کنار تو باشم.
من که تو را نمى‏شناسم؛ فقط مى‏دانم کسى هستى که مى‏توان با تو به راحتى
حرف زد و درد دل کرد. نمى‏دانم اکنون که من دلم فقط براى خودم و تنهایى
خودم مى‏سوزد آیا شما به فکر من هستید؟ آیا اصلاً مرا مى‏شناسید؟ مى‏دانم.
حق هم دارید که از من دلگیر باشید و من با این وجود چگونه مى‏توانم انتظار
داشته باشم زمانى که من شما را نمى‏شناسم و شما را یاد نمى‏کنم، شما مرا به
یاد داشته باشید. اما مى‏دانم و مطمئن هستم که حتماً مرا مى‏بینید. شما
مهربان هستید. شما بزرگ هستید. شما دریا هستید و دل‏تان آسمانى. امروز هم
دلم برایتان تنگ شده به همین خاطر است که دست به قلم مى‏برم و براى شما
مى‏نویسم و آن را تکه تکه مى‏کنم، شاید یک تکه از آن، فقط یک تکه، به شما
برسد و همین هم براى من کافى است.