همیشه از تو گفته ام و از روزهائی که به خاطر تو نفس می کشند و از قناریهائی که در آینده فقط برای تو آواز خواهند خواند.

من فکر می کردم آسمان در یک جمعه زیبا که به رنگ دلتنگی همه مردم است،کنار خواهد رفت و تو در باغچه خانه ما،نزدیک بوته های نرگس پیدا می شوی.مادرم می گوید تو نرگس و یاس و لاله را از همه گلها بیشتر دوست داری.
تو همه جا هستی حتی در نقاشیهایم و در چشمان آبی عروسکم.
افسوس!من و کلمات مجنون شاید روز آمدنت را نبینیم.من به همه کسانی که آن روز تورا می بینند حسودیم می شود.کاش می توانستم تا آمدن تو کنار دروازه دنیا بایستم و طرح بدیع عدالت را روی عبای تو ببینم.
وقتی تو بیائی رودها برای دیدنت می ایستند و سنگ ها سرود می خوانند.به امید آمدنت.....