اماما, نروبیده ایم غبار گناه از دل, امّا عاشقیم, نمى دانیم این عشق سوزان, در کجاى جانمان جاى گرفته که بى تابمان کرده  .
اماما, شرمنده ایم که خانه دل را براى حکمرانى تو, پاک نساخته ایم.
اماما, از کاروان عاشقان تو, عقب مانده ایم, مرکب راهوار نداریم که به این کاروان شورانگیز, دست یابیم.

عمرى است که اشک هایم را در کوره حسرت ها انباشته‏ام و انتظار جمعه‏اى را مى‏کشم که جویبار ظهورت از پشت‏ کوه‏هاى غیبت‏ سرازیر شود، تا آن کوره و آن حسرت ها را به آن دریا بریزم و سبکبار تن خسته‏ام را در زلال آن بشویم.

اى همه آروزهایم!