دل خود را به تو دادم گُنهی نیست مرا شه مُلکم تو شدی پادشهی نیست مرا
مرغ دل ناله کنان در شب هجران و فراق چشم دل گریه کنان چون نگهی نیست مرا
گر به نزدم بنشینی شَوَدَم عشقِ تو باد غم دل در نظر مشت کهی نست مرا
اگر افتم به چَهی یوسف کنعان یابم به جز آن چاه نجاتم که چَهی نیست مرا
همه ی عشق و غم درد و دوای دلمی ای مه زندگیم جز تو مَهی نیست مرا
گر که یک لحظه زندگی ام وقت بُوَد به جز آن لحظه دیدار گهی نیست مرا
در شبانگه تو به دیدار من آیی همه وقت هیچ وقتی به نظر چون پگهی نیست مرا
صد هزاران سپه غم به دلم حمله برند
تو که فرمانده امی خوش سپهی نیست مرا
