«الهى لَیْسَ لى وَسیلةٌ الیکَ الّا عواطِفُ رَأْفَتِکَ و شفاعَةُ
نَبیِّکَ نبى الرَّحمةَ و مُنْقِذ الاُمَّة من الغُمَّه، فَاْجعَلْها لى
سَبَباً الى نَیْل غُفْرانِک؛
خدایا! مرا به سوى تو وسیلهاى جز عواطف مهربانىات و شفاعت پیامبر رحمتت
که نگهدار امت از رنج و آلام است، نمىباشد. پس تو این دو را براى من
وسیله آمرزش خود قرار ده.»
براى توسل به کسى که وجودش سراسر رحمت و رأفت است، چه کسى بهتر از رسول
مهرگسترش که با هر نَفَس، گل عشق در باغ سینه مىکارد و با هر نگاهش،
باران عطوفت جارى مىسازد.
ما را از کودکى آموختهاند که براى خواستن آرزویى از بزرگى، عزیزترین
محبوب او را واسطه وى و خویش قرار دهیم. چگونه روى خواهد تافت، از کسى که
خود را پشت پیامبر محبوبش پنهان کرده و او را شفیع گناهکارى خویش در نزد
وى قرار داده است؟ چگونه پاسخ نخواهد داد، خواهش کسى را که به دامان کرامت
نبى مقربش آویخته و چشم امید به وساطت او دوخته است؟
مىدانیم که در مرام کریمان نیست که سائلى را دست خالى از آستان لطف و مهر
خویش برانند، حتى اگر آن بیچاره و دردمند را لیاقتى نباشد که او را بر سرِ
سفره انعام خویش بنشانند. جود و سخاوت اربابان لطف و عطا آن همه است که
راه را بر مسکینِ گرفتار نبندند و او را با خویش همسفره بسازند؛ و همین
سابقه عنایت است که ما را جسارت آن بخشیده که با همه تنگدستى و روسیاهى،
دست توسل به سوى حبیب خدا دراز کنیم تا به بهانه آبرو و عزت او، ما را نیز
شرفى بخشند.
براى خدایى که آتشفشان رحمتش همیشه مىجوشد و چشمه کرامتش دایماً مىخروشد، چه دستاویزى بهتر از رحمت و عطوفت خودش؟
پس خدا را به آبروى پیامبر(ص) و اهل بیت(ع) نیکویش سوگند دهیم تا دست توسل
ما را از آستان عنایت خویش قطع نکند و چشم امیدمان را کور نسازد.
آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند
باشد که گوشه چشمى به ما کنند
