اى بى‏تاب بزرگ! اى روح انتظار! تو مى‏آیى، همه گسستگى‏ها، پیوسته مى‏شوند. همه
ناباورى‏ها به عمیق‏ترین باور مى‏رسند. همه تزلزل‏ها به آرامش و استوارى مى‏پیوندند
و همه اضطراب‏ها، تشویش‏ها و دلهره‏ها، شکسته مى‏شوند. تو مى‏آیى و انسان پایان شب
را جشن مى‏گیرد.
آذرخش خشمت، خرمن خرمن سیاهى را شعله‏ور خواهد کرد و باران
حضورت، رسوب‏هاى متعفن و گنداب‏هاى زمین را خواهد شست.
اى روح بى‏تاب ما، بتاب!
اى مسافر غربت و غیبت دیرپا، بازآ. همه جاده‏ها در بهتى غریب، تو را مى‏خواهند. تو
را مى‏خوانند و نام تو زمزمه همه کاروان‏هایى است که هراس فردا، دلهره عقبه‏ها و
نگرانى شبیخون حرامیان دارند.
تو مى‏آیى و صداى منتشرت، همه حقیقت‏هاى مسخ شده
را باز خواهد نمود و کدورت، تحریف‏ها را خواهد زدود و ایمان و عشق، فراگیرترین و
آشناترین صداى زندگى‏ها خواهد شد