بنام تویی که به انتهای عظمتت می پرستمت؛

عزیزا؛ خواب بر چشمانم بی تابی می کند و دنیا آنقدر برایم تنگ و ناآرام است که با هیچ چیز و هیچ کس دلم آرام نمی گیرد.

نمی گویم که همیشه به یاد تو بودم، اما گاه گاه که دل خراب آباد من، یاد تو می کند تنها آمدنت را می خواهم و بس.

در آن لحظه به هیچ چیز جز آمدنت نمی اندیشم، تو را غرق در خوبی و زیبایی و عطوفت می بینم و لحظه ای از یاد تو، هراسان نمی شوم.

از کودکی زمزمه هایی به گوشم می رسد که می گویند اگر بیایی خیلی ها را از دم تیغ می گذرانی، و حال که به جوانی رسیده ام و تار مویی سپید چون برف، بر موهایم ظاهر شده، می دانم که همه دروغ بوده.

زیباترین نام لبهای خشکیده قلبم، تنها مونس سوسوی فانوس چشمانم، شاعرانه ترین تصنیف رویاهایم، آرام بخش وجود ناآرامم، پایان بخش لحظه های تنهاییم، مرا دریاب و تا ابد تنها معشوقه ام باش.

می دانی مهربانم؛ ترس از آن دارم که چشمانم به خواب رود و روی زیبای تو را نبینم، سخت است هنگام وداع آنگاه که در می یابی چشمانی در حال عبور است و پاره ای از وجود تو را نیز با خود خواهد برد، چشمانت دیگر نبیند.

برایم دعا کن پلک هایم تا آمدنت باز نایستد.

دوستت دارم به وسعت مهربانی و به اندازه ی سالهایی که در انتظارت خواهم نشست

تقدیم به یگانه عشق جاودانی، گل سرسبد عالم خلقت
دلم به اندازه ی نورت گرفته است ای خورشید
و زمان می گذرد و باز نور
منعکس می شود از دل خورشیدی تو
و پریشانی من، کلبه تنهای میان دشت است
که مرا می برد از سوی قرون
و مرا می کشد از بند گناه
و تویی خاطره ی خاطر من
و منم آزرده کن خاطر تو
که در این ظلمت و بیداد زمان
سوی عرفان و شکوه می بریم
و تو ای نابترین شمس ضحی
ذره ای نور ده این شیدا را
و مرا دور کن از دایره ی تاریکی
و بزن پاره ی سنگی به دلم
تا شاید سنگ خارا نشود مهمانم
به اندازه ی مهربانیت دوستت دارم