تنها براى چشم‏هاى تو مى‏نویسیم که نگاهت پرتویى از خورشید است. در   این دنیاى پر از ظلم و جفا، دروغ و نیرنگ، حکایت زندگى ما، حکایت غم و غصه و بى‏کسى‏هاست.
راه آمدن تو را صبح‏هاى جمعه با اشک‏هاى بى‏منتهایمان خواهیم شست و در دعاى ندبه در غم انتظارت به سوگ خواهیم نشست.
از نامهربانى‏ها خواهیم گفت که چه مى‏شد اگر با ما همنشین مى‏شدى تا ببینى دنیا چه بى‏وفاست، هر چند تو خود ناظر بر همگانى.
مولاى من! اگر نیایى گل‏هاى یاس براى چه کسى شکوفه دهند، برگ‏هاى پاییزى از شوق آمدن قدم‏هاى چه کسى بر زمین بریزند.
مهدى‏جان، ستاره‏هاى آسمان را مى‏شماریم و مى‏دانیم نهایت دلتنگى ستاره‏ها، خاموشى است و مى‏دانى نهایت دلتنگى ما، دیدن مَه روى توست، پس تو را به جان مادرت بیا تا هستى‏مان را در وجودت فدا کنیم.
یا مهدى، بغض در گلویمان نشسته است. صداى مهدى مهدى‏مان در زمین و آسمان مى‏پیچد.
دوست داریم اسم زیبایت را روزى هزار بار بر زبان بیاوریم و بر در و دیوار بنویسیم و از تو بگوییم و به تو نالیم؛ زیرا تو فریادرس بى‏کسانى، امید ناامیدانى، پناه بى‏پناهانى تا ظهور کنى و لباس سعادت و عافیت را بر تن همگان بپوشانى. ما همه با هم منتظریم تا بیایى.

محرم، ماه آمیختگی با حسین و آموختگی از حسین است .

عاشورا، گلستانی است با سَروْهای سرخ شهادت و نخل‏های ارغوانی ایثار و خون، و دانشگاهی است که هر سالک الی اللّه‏ باید آن را ببیند.

مهم‌ترین درسی که عاشورا به جوانان می‌آموزد، پایداری است؛ پایداری در برابر ستم طاغوت‌ها.

نهضت عاشورا، پایه‌گذار تمامی نهضت‌های بر حق روزگاران است

فرا رسیدن ماه شهادت حضرت سید الشهدا و یاران باوفایش تسلیت باد

مولایم! آمدنت نوید ریشه‏کنى ظلم و ستم را به ما داد اما حال، زمانه پر از ظلم و ستم شده است. تو خود خوب مى‏بینى که فرزندان گوساله‏پرست سامرى در دژ فتنه خیبرشان جمع شده‏اند و براى نابودى دوستداران دین نقشه مى‏کشند و از پشت خنجر مى‏زنند.
امیرا! هیچ راهى براى ورود و نابودى دژ نداریم، جز اینکه تو پا در رکاب بگذارى و دستان یدالهى‏ات را همچون دستان على(ع) خیبرشکن، بر حلقه در آن دژ افکنى و سران آن را به هلاکت رسانى.
مولایم! زمین را دنیاى شقاوت در برگرفته است. در هجوم نفس‏گیر بیداد و ظلم، نفس‏هاى عدالت به شماره افتاده است. دنیا براى انسان‏ها شکنجه‏گاهى شده است و براى هوسرانى کرکس‏ها و صدایى خوشایندتر از صداى ضجه معصومانه کودکان نیست که پناهگاه امنى را مى‏جویند تا آوارگى‏شان را مأوا دهد.
اى مهدى! خوب نگاه کن این دنیا چقدر بى‏مروت شده است؛ صداى مظلومینى که تو را مى‏خوانند، با صداى مظلومان فلسطین و لبنان، صداى شیعیان عراق و پاکستان و صداى ... همه تو را مى‏طلبند که بیایى و همچون على مرتضى(ع) سیاهچال‏ها را خالى از سکنه کنى و عدالت حق را به اجرا در آورى و چه زیبا روز میلادت را روز جهانى مستضعفان قرار دادند چرا که تنها تو هستى که مى‏توانى عدالت را براى مظلومان جهان هدیه کنى.
موعودا! نمى‏دانم که با کدام حنجره تو را صدا بزنم و درد دل کنم تا تو پاسخم گویى؟ نمى‏دانم چگونه مى‏توانم فاصله‏ام را با تو کم کنم تا تو ندایم زنى و پاسخم بگویى. با من سخن بگو، به روشنى آب و با حنجره‏اى پر از مهر.
به راستى که اگر کسى تو را به واقع دوست داشته باشد و خود را به رضاى تو نزدیک کند، در خیابان‏هاى پر از تشویش قدم نمى‏زند؛ اگر کسى تو را از عمق دل صدا بزند بى‏اجابت نمى‏ماند؛ اگر کسى درِ خانه تو را بزند، تویى که امیر همگانى، تهیدست برنمى‏گردد.