خسته و تنها روبه‏ روى آینه‏ هاى انتظار نشسته و با دیدگانى بارانى به آسمان چشم دوخته‏ ام،

چه خاموش است امشب! غبار غم بر وسعت بى ‏پناهیم نشسته و اشک‏ها بیداد مى‏کنند. مى‏ خواهم زنگار غم‏ها را از دل آشفته‏ام بزدایم تا موج امید در دریایى خاموش طلوع کند.
دوباره دست‏هاىِ پرتمنایم را به انتظار وجود نورانى‏ ات پیوند مى‏ زنم.

قافله‏ سالار دل‏هاى منتظر! دلم در پشت پنجره فقط آسمان ابرى و اشک‏ آلود را تجربه کرده است. ببین قامت دلم چگونه شکسته است تا دردهاى نگفته‏اش را با تو فریاد کند. جایگاه سبز نگاهت، سال‏هاست که خلوتگه رازهایم شده است، و من امروز در انتظارت لحظه‏ ها را مى‏ شمارم. اى همه خوبى! حالا سطر سطر نوشته‏ هایم رنگ نور را دارد و من مسافرى چشم به راه، با کوله‏ بارى از دلتنگى هستم که نامت را فریاد مى‏ کنم.
مهربانم، تو خود میدانى که تنها و خالی ام، بیابان بیکسى، بی هیچ رهگذرى سال‏هاست که در سکوت روحم فرو رفته است به من بگو که از کدامین جاده به سوى سعادت آغوش بگشایم؟

به من بگو چگونه دیدارت را نزدیک ببینم و شاهد باشم یا مهدى عج!