نوشته شده در تاریخ شنبه 89 مرداد 30 توسط
قاسم باقرنژاد | نظر
مــــا مــنـــتــظــریـــم از
ســفـــر، بـــرگـــردی
یــــکـــروز شــبــیـــه
رهــــگـذر بـرگردی
با کاسه ی آب و مجمری از اسپند
مــا آمده ایم پشت در، برگردی
وقتی سرشب که رفتنت رادیدیم
گــفـتـیم نمی شود سـحر، برگردی؟؟
مـــــــا مـــنــتـــظـــر تـــو
ایــــم آقــا، نـکـند
یــــک جــــمــــعــــه غــــروب
بی خـــبـر بـرگردی
مــن گــوشــه نــشـــیـــن
کـــوچـــه بـــرگـشتــم
ای کـــاش کــــه از هـــمـــیــن
گـذر بـرگـردی
پـــــرواز نــــمی کــنــیـــم از
ایـنـجـا، باید
در فــــصل نــبود بــال و پـر
برگردی
وقتش نرسیده است ای مرد ظهور
با سیصدوسیزده نفر، برگردی؟
نوشته شده در تاریخ یکشنبه 89 مرداد 17 توسط
قاسم باقرنژاد | نظر
فاش می‌گویم و از گفته خود دلشادم
بنده عشقم و از هر دو جهان آزادم
طایر گلشن قدسم چه دهم شرح فراق
که درین دامگه حادثه چون افتادم
من ملک بودم و فردوس برین جایم بود
آدم آورد درین دیر خراب آبادم
سایه طوبی و دلجویی حور و لب حوض
به هوای سر کوی تو برفت از یادم
نیست بر لوح دلم جز الف قامت دوست
چه کنم حرف دگر یاد نداد استادم
کوکب بخت مرا هیچ منجم نشناخت
یارب از مادر گیتی به چه طالع زادم
تا شدم حلقه به گوش در میخانه عشق
هردم آید غمی از نو به مبارکبادم
می خورد خون دلم مردمک دیده سزاست
که چرا دل به جگر گوشه مردم دادم
پاک کن چهره حافظ به سر زلف ز اشک
ورنه این سیل دمادم ببرد بنیادم
