منتظرت هستم و قلبم را آماده
قدوم مبارکت کرده‏ام. اقاقى‏هاى دلم به عشق تو سر سجده بر آستان آب فرود
مى‏آورند و اطلسى‏هاى قلبم منتظر دیدار تو هستند. پروانه‏هاى خیالم گرد
شمع یاد تو مى‏گردند و بال‏هاى خود را بر آتش عشقِ تو مى‏سایند تا شاید
ذره‏اى از عشق تو، گُل وجود آنها را بسوزاند و آنان سرمست از آتش عشق تو،
باده مهر و ولا را سر کشند.
ناشناس مهربان! کى مى‏آیى تا لاله‏هاى
خونین، حرف‏هاى دلشان را با تو بگویند و کبوتران شکسته‏بالِ در قفس، در
هواى کوى تو پرواز کنند؟
مى‏دانم که خوب مى‏دانى که هزاران هزار قلب عاشق چشم‏انتظار آمدنت هستند.
مى‏دانم که چهره على‏گونه‏ات هنگامى که ظهور کند در جهان غوغایى به پا
مى‏شود و هیچ نمى‏ماند از این دنیا، جز مهر و ایمان و اطاعت.
مى‏دانم هنگامى که تو بیایى هیچ کودک یتیمى با چشمان اشکبار سر بر بالین
نمى‏گذارد و هیچ مادرى داغدار غم اسارت فرزندش نمى‏باشد و خون هیچ مظلومى
به ناحق ریخته نمى‏شود. آخر کسى که از تبار فاطمه(س) است طاقت دیدن ظلم را
ندارد و نمى‏تواند شاهد اشک مظلوم باشد و صداى ناله او را بشنود و بى‏توجه
از کنار آن بگذرد.
یا مولا! درخواست یارى مظلومان را اجابت کن و قدم بگذار و ظهور کن در این
دنیاى پر از خون و دروغ و تزویر، و براى انسانیت آزادى و عدالت را به
ارمغان بیاور، که همه منتظر تو هستند و هم‏صدا با دل من مى‏گویند:
«ناشناس مهربان کوچه باغ‏هاى دل ما کى مى‏آیى، کى مى‏آیى؟»