تصویر زندگى، شیرینى و تلخى‏هایى در هم آمیخته دارد که سکوت مرگبار حاکم بر آن نقابى ساخته است بر چهره حقیقت و حقانیت، تا با بى‏شرمى تمام آن را مستور سازد؛ چهره‏اى که طاعون دروغ و مکر از آن واقعیتى دیگر جلوه مى‏دهد. زمان و مکان معناى مجازى را به یدک مى‏کشند و کذب بودن‏شان تابلویى است بر درِ سراچه عمر، عمرى که در این وادى بى‏سر و سامان به دنبال نقاشى مى‏گردد که رنگى بر دیوار هستى بزند یا که معمارى را مى‏جوید تا این بناى بى‏اساس را از نو بسازد تا هیچ زلزله شک و تردید نتواند آن را فرو ریزد.
شاید باغبان نام‏آشناى غریب! چاره‏ساز این مشکل باشد. حتماً او مى‏تواند باغ عمر را از این خشکسالى و زوال برهاند یا که چوپانى هم‏دوش صحرا این سرنوشت آواره را از بلاتکلیفى نجات دهد و به یکباره گرگ‏هاى بى‏رحم تاریخ را بر اعماق دره وحشت روانه سازد.
آرى این سپیده امید طلوع خواهد کرد و شبنم عشق را بر دیده مشتاقانش هدیه خواهد داد. او که نسیم نگاهش طراوت‏بخش دل‏هاست و ترنمش هر جنبنده‏اى را به رقص وا خواهد داشت. نگاه و چشمان بسته ما هرگز گشوده نخواهد شد مگر در لحظه ورود او بر صفحه باورهایمان و قلب ما نمى‏تپد مگر با اشارت ید بیضاى او، که نور ایمان از آن ساطع مى‏شود، همان نورى که از سوى حضرت حق به او ارزانى شده و با گوشت و خونش عجین گشته است.