مولایم! آمدنت نوید ریشه‏کنى ظلم و ستم را به ما داد اما حال، زمانه پر از ظلم و ستم شده است. تو خود خوب مى‏بینى که فرزندان گوساله‏پرست سامرى در دژ فتنه خیبرشان جمع شده‏اند و براى نابودى دوستداران دین نقشه مى‏کشند و از پشت خنجر مى‏زنند.
امیرا! هیچ راهى براى ورود و نابودى دژ نداریم، جز اینکه تو پا در رکاب بگذارى و دستان یدالهى‏ات را همچون دستان على(ع) خیبرشکن، بر حلقه در آن دژ افکنى و سران آن را به هلاکت رسانى.
مولایم! زمین را دنیاى شقاوت در برگرفته است. در هجوم نفس‏گیر بیداد و ظلم، نفس‏هاى عدالت به شماره افتاده است. دنیا براى انسان‏ها شکنجه‏گاهى شده است و براى هوسرانى کرکس‏ها و صدایى خوشایندتر از صداى ضجه معصومانه کودکان نیست که پناهگاه امنى را مى‏جویند تا آوارگى‏شان را مأوا دهد.
اى مهدى! خوب نگاه کن این دنیا چقدر بى‏مروت شده است؛ صداى مظلومینى که تو را مى‏خوانند، با صداى مظلومان فلسطین و لبنان، صداى شیعیان عراق و پاکستان و صداى ... همه تو را مى‏طلبند که بیایى و همچون على مرتضى(ع) سیاهچال‏ها را خالى از سکنه کنى و عدالت حق را به اجرا در آورى و چه زیبا روز میلادت را روز جهانى مستضعفان قرار دادند چرا که تنها تو هستى که مى‏توانى عدالت را براى مظلومان جهان هدیه کنى.
موعودا! نمى‏دانم که با کدام حنجره تو را صدا بزنم و درد دل کنم تا تو پاسخم گویى؟ نمى‏دانم چگونه مى‏توانم فاصله‏ام را با تو کم کنم تا تو ندایم زنى و پاسخم بگویى. با من سخن بگو، به روشنى آب و با حنجره‏اى پر از مهر.
به راستى که اگر کسى تو را به واقع دوست داشته باشد و خود را به رضاى تو نزدیک کند، در خیابان‏هاى پر از تشویش قدم نمى‏زند؛ اگر کسى تو را از عمق دل صدا بزند بى‏اجابت نمى‏ماند؛ اگر کسى درِ خانه تو را بزند، تویى که امیر همگانى، تهیدست برنمى‏گردد.