گمشده‏اى غریب‏

سر بر شانه انتظار، نگاه خسته‏مان را به
دنبالت روانه مى‏کنیم. آقاى ما، تا کى نگاه خسته‏مان به جستجویت به هر سو
پر بکشد و باز ناامید با اشک هجرانت، وضو بگیرد؟
باز عصر جمعه مى‏رسد،
دیده‏ها انتظار را لمس مى‏کنند. هر روز جمعه که مى‏شود، غم غریبى دل‏ها را
از آن خود مى‏کند، گویى هر کس در پى گمشده‏اى است. در هر نگاه مى‏توان،
امیدى غریب را خواند. جمعه که مى‏شود، آسمان در سکوتى محض به انتظار
مى‏نشیند و ابرها بر زانوى غم چشم به راهت مى‏دوزند.
مولاى ما، خیلى‏ها نمى‏دانند، عصر جمعه که مى‏شود، چرا دلشان مى‏گیرد. خیلى‏ها نمى‏دانند، عصر جمعه دلشان بهانه چه کسى را مى‏گیرد.
مهدى‏جان، هر روز جمعه، دل‏ها ناخودآگاه به سویت پر مى‏کشد. ما نیز چون
یتیم‏ها منتظر دست نوازشگرت مى‏مانیم که با سر پنجه محبت خود، گرد یتیمى
را از سرمان بزدایى، هر عصر جمعه نگاهها به طرف آسمان گره مى‏خورد و همه
گوش دل مى‏سپارند تا شاید نداى «اناالمهدى» تو را به جان بپذیرند، ولى
افسوس نگاه‏هایمان هیچ مأوایى نمى‏یابند. این جمعه هم نگاه‏مان به اطراف
چرخید تا شاید تو را بیابد ولى باز هم دیده ترمان تو را نیافت . اگر چه تو
را نمى‏بینیم ولى وجود مبارکت را همه جا احساس مى‏کنیم.
دیگر انتظار صبرمان را تمام کرده است. کاش بیایى و باز هم پرچم عشق را بر
دیوار شهرمان به اهتزاز درآورى و دل‏هامان را لبریز از شور و نشاط کنى.