تمام جاده را رفتم نشانی از سواری نیست
بیابان تابیابان رفته ام رد نشانت را

نگاهم مثل طفلان ،زیر باران خیره شد بر ابر
ببیند تا مگر در آسمان رنگین کمانت را

کرامت گر کنی این قطره ناچیز را شاید
که چون ابری بگردم کوچه های آسمانت را

کهن شد انتظار اما ،به شوقی تازه بال افشان
تمام جسم و جان لب شد که بوست آستانت را

الا ای آخرین توفان بتاب از شرق آدینه
که دریا بوسه بنشاند لب آتشفشانت را

اگر به جرم محبت زنند بر دارم

زدامن تو محال است دست بر دارم

ازاین ز دایره عشق بر نمی تابم

که من برون شده از خویشتن چو پرگارم

از آن که خواب در آیین عاشقی است حرام

چو مرغ شب همه شب تا به صبح بیدارم

من اختیار از اول به کس نمی دادم

برای دادن دل دیده کرد بی تابم

ز بس که تکیه به دیوار انتظار زده ام

گمان کنند خلائق که نقش دیوارم

یا صاحب