خسته از راه می‌رسی... بی‌هیچ سلام و علیکی به سراغ یخچال و پارچ آب
می‌روی... اَه... چه مزه گندی، خستگی به تنت می‌مونه. کدوم آدم... سیر
گذاشته توی یخچال... مگه صد بار نگفتم اگه چیزی توی یخچال می‌ذارید مواظب
باشید بقیه غذاها بو نگیره.

دوباره خواهرت یادش رفته توی ظرف در دار بگذاره ولی چه می‌شه کرد وقتی
سیر توی یخچال باشه ظرف آب و غذای ظهرت رو هم باید با اسانس سیر بخوری.

رفتی مسجد محل و دعای بعد از نمازت رو از روی گوشی می‌خونی... یکباره
زنگ گوشی... دریا دریا... با عجله خفش می‌کنی. یکی از پیرمردها طوری که با
چند صف فاصله خوب بشنوی میگه: خدا عاقبت همه رو بخیر کنه... بغل دستی‌ات
میگه آهنگ‌های بودار گوش می‌دی... نکنه دعاهات بودار بشه... فرشته‌ها از
بعضی بوها بدشون میاد...

یاد آب بو گرفته می‌اُفتی هر چیزی یک بویی داره گوشی شما چه بویی می‌ده.

  ای
مضمون آب وآینه، 

    ای نجابت سبز،  ای رایحه  صبح ،  

     خورشید رو به تو نماز می گذارد

    
     ومهتاب بر بوریای ساده تو به تمنا می نشیند.

                
   ای بلندای قامت سپیده !

                     
     ای مفهوم سبز ولایت !

                               
        ای زهره ! ای زهرا!

       ای صداقت محمد

        
         ای زبان علی،  ای اسطوره
مهر

                                                                     سلام بر صورت نیلی

              
                                      سلام بر پهلوی شکسته

                 
                                 وسلام بر خسوف
غمگینانه تو !

حضرت موسی بن
جعفر علیه السلام از پدران گرامیش از حضرت
امیرالمؤمنین علی علیه السلام نقل فرمود که:

روزی شخص نابینایی اجازه ورود خواست. فاطمه علیهاسلام برخاست
و چادر به سر کرد.
رسول خدا فرمود:« چرا
از او رو می‌گیری، او که تو را نمی‌بیند؟»
فاطمه عرض کرد:« او مرا نمی‌بیند، اما من که او را می بینم. و
او اگر چه مرا نمی‌بیند ولی بوی مرا که حس می‌کند.»
رسول خدا فرمود:« شهادت می دهم که تو پاره تن منی.»

هنگامی که عصبانی هستید، این گفتار امام علی ـ علیه السلام
ـ را مدّ نظر قرار داده و اجرا کنید:

 «به
هنگام خشم؛ نه تنبیه، نه دستور و نه تصمیم»

با دست‏هاى نیازمند و با سبدى پر از غنچه‏هاى انتظار به سوى خانه‏ات
مى‏آیم و خانه پوسیده را با صداقت دست‏هایم ویران مى‏کنم. بر روى عرشه
انتظار مى‏ایستم و کبوتران امید را که از محدوده غروب خورشید در افق
دوردست به سویم مى‏آیند مى‏بینم.
شب‏هاى درازى را بر روى دریاچه عشق
با درد انتظار سر مى‏کنم و هر شب با چشم تو، با گریه‏هایم، تو را یاد
مى‏کنم؛ و به اتفاق بوسه دیدار بر لب‏هاى پرطراوت عشق به خواب مى‏روم و سر
بر دامن پر مهر خاطره‏هایت مى‏گذارم و در خواب با خود به قلب این آسمان مه
گرفته انتظار رخنه مى‏کنم و به جستجوى حقیقتى وصف‏ناپذیر مى‏پردازم و در
ژرفاى خیالم دل امواج را مى‏شکافم و به دیدارت مى‏اندیشم.
دلم مى‏خواهد بنشینى و برایم لالایى انتظار را معنا کنى که با خیال تو،
این شب‏هاى پر از انتظار را نخوابیده‏ام. هنوز آرام آرام بر روى دریاچه
عشق شناورم و به سوى رؤیاى شیرین خانه‏ات که در سرزمین خواسته‏هاى دل است
مى‏آیم. دل من چنان به آسمان صاف خو گرفته است که بر قاب لحظه‏ها، عکس
امید دیدارت را مى‏گذارم و ... زخم‏هاى دلواپسى را با مرهم انتظار مى‏بندم
و عاشقانه به طراوت صدایت گوش مى‏دهم.
دلم مى‏خواست که توانایى معنا کردن واژه‏هاى عشق و محبت و انتظار را داشتم
تا مى‏توانستم در گذرگاه عشاق سایه‏هاى مضطرب و لرزان را پس بزنم و به
شیرینى خنده‏هایت پاسخى مملو از محبت بدهم. دیگر توان حسرت دیدارت را
ندارم. لبم از ترانه دیدارت مى‏سوزد و شانه‏هایم از سنگینى انتظار خم
شده‏اند.